Als je een witte veer op je pad komt dan willen je beschermengelen je vertellen dat ze er zijn voor jou.
Een stukje uit mijn boek, 9 maanden nadat ik omviel.
Gesteund door Engelen
Ik surf op het internet, praat met andere ‘slachtoffers’ en hoop zo tot mijn bestemming te komen. Maar er is zoveel.
Wat past nu bij mij?
En wat zijn de wachttijden lang! Het beste wat ik kan doen is teruggaan naar mijn huisarts. Met lood in mijn schoenen, dat wel. Want toegeven dat het nog niet gaat terwijl we al zo’n lange tijd verder zijn, voelt als een afgang, als een falen.
‘Ik ben toch een echte doorzetter?
Ik faal toch niet?
Gewoon doorgaan en er hard aan trekken! ‘
Maar ik ben op. Ik weet het niet meer en ik wil ook niet meer. Ik wil opgeven, verdwijnen in een winterslaap en wakker worden in de lente en genieten van de bloemetjes en de beitjes. Maar de werkelijkheid slaat me hard om de oren.
BAM!
De dokter constateert ook dat het niet goed met me gaat en dat ik nu toch eigenlijk wel stappen had moeten maken.
“Je bent volgens mij depressief en we zullen eens onderzoeken of antidepressiva iets is voor jou!”
BAM!
Die kwam hard aan.
IK?
Depressief? Dat past niet bij me. Ik ben de eeuwige optimist met een bijzonder gevoel voor humor. Depressiviteit past niet in dat plaatje. Een burn-out, daar had ik me bij neergelegd, dat was al een afgang genoeg. Maar een depressie? Echt niet!
‘Waarom nog?
En wat nog?’
Terwijl mijn tranen over mijn wangen lopen en ik mijn gezicht naar de grond richt om mijn tranen te bedekken, zie ik een witte veer. Ik stop en raap hem op.
Een witte veer
Ik heb geleerd tijdens de cursus positieve psychologie dat een smetteloze witte veer staat voor een boodschap van je beschermengelen. Ze willen je laten weten dat ze bij je zijn. Mijn tranen stromen onbedwingbaar over mijn wangen, ‘Mam waar ben je dan!?’
Ik richt mijn hoofd op om naar de hemel te kijken en ik zie overal om me heen witte veren! Net als een sterrenhemel, hoe langer je ernaar kijkt des te meer je er ziet. Ik zoek naar de dode vogel die waarschijnlijk door een poes te pakken is genomen, maar ik zie niets. Misschien wil ik wel niets vinden.
De gedachte aan zoveel beschermengelen geeft me kracht. Kracht om rechtop te gaan staan en door te lopen.
De witte veren volgen mij nog zo’n 150 meter
Leven Dood
