Burn-out
Hoe krijg je een burn-out? Dat is voor iedereen verschillend, dat maakt het zo lastig. Wanneer het afbranden bij mij precies begon is moeilijk vast te leggen. Maar als ik terugkijk, dan kom ik uit bij de zomervakantie in het jaar dat ik 40 werd!
Vakantie
Ik keek erg uit naar de vakantie. Want jee, wat was ik moe. Ik wilde gewoon even bijtanken en lekker nietsdoen. We gingen op de bonnefooi kamperen. Ik heb twee kinderen die veel structuur en duidelijkheid nodig hebben dus het was wel spannend om op deze manier op vakantie te gaan. Ik ben altijd op zoek naar verandering en avontuur. Niet te spannend hoor maar gewoon net even anders. En daarom leek onbestemd mij leuk.
Niet dus! Het is helemaal niet leuk om met twee zeurende kinderen een locatie te moeten zoeken.
Het is helemaal niet leuk om steeds te moeten horen, nee sorry, we zitten vol.
Het is helemaal niet leuk om helemaal gesetteld te zijn en om er dan achter te komen dat je niet op de goede plek bent.
Het is helemaal niet leuk om ruim een week te moeten zoeken voordat je wel een leuk plekje hebt gevonden.
Nee hoor, dat doe ik nooit weer!
Maar het moet gezegd worden, we hadden uiteindelijk het mooiste plekje dat er was. Direct aan het strand, prachtige camping met supermooie faciliteiten.
Maar ik had nergens zin in!
Ik kwam maar niet tot rust. Ik vermeed zoveel mogelijk nieuwe contacten terwijl ik dat juist heel leuk vind aan vakantie. Maar het bezoeken van een stadje vond ik al een hele opgave.
Niet uitgerust
Conclusie: Ik raakte niet uitgerust. Eenmaal thuis werd er weer veel van me verwacht. Op mijn werk kon ik niet waarmaken wat ik moest waarmaken. Ik wilde me niet zwak opstellen dus ging ik met mijn leidinggevende de discussie aan. Het was voor mij veel gemakkelijker om ruzie te maken dan te vertellen dat ik het niet aankon. ‘Ik kan het echt wel’, zei ik steeds weer tegen mezelf.
Iedereen loopt met een boog om me heen
Bang om mijn ziel te bezeren
Bang voor de woede getekend op mijn gezicht.
Met woorden als wapens zo scherp als mijn tong
Sla ik het geluk uit mijn handen
Alleen in het donker
mijn deuren en ramen zijn dicht.
Marco Borsato
Mijn lichaam protesteerde en ik negeerde alle signalen
Ik hield mijn hoofd boven water maar daar was dan ook alles mee gezegd. Mijn lichaam protesteerde steeds vaker als ik mijn bed uit moest komen en later klonk het protest van mijn lichaam de hele dag door. Zware benen en weinig adem. Na een douche was ik werkelijk kapot! Ik moest na het douchen even gaan liggen om uit te rusten anders had ik geen energie om me aan te kleden. Maar toegeven dat het niet ging, nee dat paste niet bij mij. ‘Je haalt een keer diep adem en je gaat ervoor’ dat was mijn motto. Ik vond allerlei pilletjes die me de dag door hielpen. Rustgevend, energie brengend, pijnstillend, noem maar op. Na een handje vol pillen kwam ik de dag wel door. Het waren (bijna) allemaal pillen op natuurlijke basis, dus ik zag geen probleem.
Mijn omgeving waarschuwde mij
Zoals je dat vaker hoort zag de omgeving sneller dan dat ik dat zelf zag dat het niet goed met me ging. Joyce en Dylan probeerde me te waarschuwen. Ik vond hun betrokkenheid lief en bedacht dat ik inderdaad rust nodig had. Ik plande een week vakantie zonder kinderen en man om even bij te tanken. Ik plande de eerste week van januari voor mezelf, dan krijg ik dat wel geregeld.
Het was pas november.
Was het echt zo druk?
Op het werk was het drukker dan ooit. Ik vraag me nu weleens af of het werkelijk drukker was dan ooit, maar zo voelde dat in ieder geval. Ik maakte nog steeds lastig contact en ik werkte thuis tot laat aan stukken door die toch echt af moesten. De communicatie met mijn leidinggevende verliep niet meer soepel. En dat terwijl we het eerst goed konden vinden samen. Ik sloot me af en ik zette mijn stekels op. ‘Uit de buurt blijven!! Ik los het zelf wel op’ dacht ik. Worstelend en ontkennend werkte ik door.
Mijn moeder overleed
Toen overleed geheel onverwacht mijn moeder. Mijn god! Dat sloeg een gat in mijn hart. Wat doet dat verlies pijn! Ik had de luxe om nooit eerder afscheid te hoeven nemen van een dierbare zo dichtbij. Ja, wel opa’s en oma’s. En dat vond ik al heel verdrietig. Maar wat was ik van slag van dit verlies.
Stonden we met kerst om haar kist in plaats van aan een kerstdiner. Niet te bevatten! Uiteraard was ik een volle week bezig om dit verlies te verwerken. Samen met mijn vader, broer en zus regelde we haar afscheid. Ik was verslagen en ik kon maar niet bevatten dat ze er niet meer was. Na de crematie had ik nog een dag vrij genomen om daarna gewoon weer aan het werk te gaan. Doodgaan hoort immers bij het leven.
Collegiaal
Tussen Kerst en Oud & Nieuw kan niemand vrij krijgen want dan is het te druk. Om solidair met mijn collega’s te zijn, en omdat ik wilde laten zien dat ik sterk ben, ging ik werken. De normaalste zaak van de wereld vond ik dat. Die week in januari waar ik kon bijtanken ging niet door. Ja, ik was wel vrij, maar ik trok die week bij mijn vader in zodat hij niet alleen was. Dan kon ik hem op weg helpen en bepaalde zaken met en voor hem regelen.
De problemen werden groter
Weer aan het werk bleven de problemen bestaan. Irritaties en slechte communicatie. Ik kon me totaal niet meer concentreren en er kwam niet veel goeds uit mijn handen. Uiteindelijk werd ik op het matje geroepen.
Daar kon ik op wachten
Mijn leidinggevende en de directeur wilden mij graag vertellen hoe zij vonden dat het liep. Ik kon me natuurlijk gaan wapenen met voorbeelden en met ideeën om zo de aanval in te gaan. Maar ik besloot om eerlijk te zijn en te zeggen dat het niet goed met me ging. ‘Waarom vind ik dat toch zo moeilijk?!’ Ik kreeg alle begrip en we besloten hulp in te schakelen. Ik werd geholpen met de prioritering van mijn werk. Wat voelde ik me een mislukkeling! Hulp krijgen bij zoiets simpels. Dat kan ik toch zeker zelf wel! Duh, niet dus. Ik zat vaak achter mijn pc ontzettend veel moeite te doen om mijn tranen te bedwingen.
Een dag die ik niet snel vergeet
24 februari, een dag niet ik niet snel meer vergeet, kwam mijn leidinggevende mijn werkkamer in terwijl ik vreselijk mijn best aan het doen was om het prioriteitenlijstje te ontcijferen. Ik snapte werkelijk niet wat er stond en wat er van mij werd verwacht. Hij zag dit en adviseerde me naar huis te gaan. Het ging gewoon niet meer.
Ik was opgelucht en verdrietig tegelijkertijd. Wat gebeurt er met me? En wat nu? Ik weet niet meer hoe ik naar huis ben gekomen. Ik was stuk!
Dit was het begin van mijn zoektocht naar verbetering. Ik neem je mee in mijn wereld van een burn-out. Je zult er maar mee zitten!
Levend Dood
Een waanzinnige reis van het brein!
