Luisteren

Ik trok vanmorgen een Engelenkaart met de boodschap ‘Luister’.

Er ontstond een bijzondere situatie die me niet loslaat.

Luister

‘Maak je geest rustig en luister naar onze geruststellende mededeling dat er voor alles wordt gezorgd. Blijf in deze kalme en ontvankelijke staat zonder je zorgen te maken over de exacte uitvoering van dat wat je gemanifesteerd wilt hebben. Een stille geest en een ontspannen lichaam zal ons snel en duidelijk horen. Dit is ons antwoord aan jou: ‘Luister”

Goed is niet goed genoeg.

Het gaat niet helemaal soepel momenteel. Ik heb erg last van mijn rug omdat ik weer terug in de zorg ben gaan werken. Enerzijds om iets terug te doen voor de maatschappij. Dat was de reden dat ik voor de Coronacrisis mezelf had aangemeld als vrijwilliger. Maar anderzijds om mezelf te helpen.

De crisis sloeg een gat in mijn portemonnee en ik dacht dat ik het een met het ander kon combineren. Er was veel vraag naar zorgmedewerkers, ik heb een zorgachtergrond en ik heb extra geld nodig om mijn rekeningen te betalen. Win-win

Maar goed is in dit geval niet goed genoeg.

Doorgaan op karakter

Ik maak me al een tijdje zorgen om mijn gezondheid. Ik ben niet voor niets uit de zorg gestapt. Ik heb twee versleten ruggenwervelschijven en bij verkeerde handelingen doet dat F*cking pijn!

Het ging goed met mijn rug omdat ik die handelingen niet deed. Maar als je aan het werk bent met ouderen dan kan je ze niet laten vallen wanneer ze hun evenwicht verliezen, je kunt de steunkousen niet aan de benen laten omdat je er niet goed bij kunt, je kunt mensen niet in de stoel laten slapen omdat ze niet goed kunnen lopen en je kunt ze ook niet weigeren mensen te douchen omdat hun douche niet ergonomisch is ingericht.

Dat is het hele punt van zorg, je zorgt! Maar ik kan niet meer soepel  lopen, niet lang meer zitten, ik ben afgeleid door de pijn en wordt wakker met tranen in mijn ogen. Eindelijk heb ik door dat het genoeg is geweest. Ik moet stoppen!

En ondanks dat ik graag help en dat de voldoening van de bezoekjes aan deze mensen groot is, ondanks dat het mijn huur betaalt, heb ik toch de telefoon gepakt en gezegd dat ik ga stoppen.

Aan de ene kant voelt het goed omdat ik hiermee voor mezelf kies maar ik kan het gevoel van falen niet van me afzetten. Maar doorgaan op karakter heeft geen zin, daar help ik niemand mee.

Ik maak me zorgen

Ik maak me zorgen om de rekeningen die ik moet betalen en omdat ik even niet zie hoe ik dat moet gaan doen. Maar nog meer zorgen maak ik me om mijn vader. Hij heeft borstkanker en moet geopereerd worden. En ook al ziet alles er goed uit, geen uitzaaiingen, geen chemo, geen bestraling en er wordt gesproken over de operatie alsof ze een puistje gaan verwijderen. Toch maak ik me zorgen. Mijn vader heeft nog nooit in het ziekenhuis gelegen en is enorm zenuwachtig en bang niet wakker te worden. Maar ik kan niets voor hem doen.

Ik maak me ook zorgen om de genetische gevolgen. Twee ouders met borstkanker, wat betekent dat voor mij? Dat proces gaan we nog aan. Ik stop het weg, wil er nog niet aan denken en wil positief blijven. Maar nu en dan popt het toch in mijn hoofd op.

Ik ben onrustig

Ik wil het niet zijn, maar ik ben onrustig. Ik trek daarom een Engelenkaart omdat ik even niet weet wat ik moet doen. En dan krijg ik de kaart ‘Luister’ met de opdracht dat ik de stilte moet opzoeken.

Ik ga in mijn favoriete stoel zitten en doe even niets. Ik kijk naar buiten en keer naar binnen. Ik voel dat ik naar buiten moet gaan. Ik trek mijn schoenen aan en ga naar buiten. Ik zet een wandelmeditatie op. Maar eenmaal in het bos doet die meditatie niets met me. Ik word er onrustig van. Ik loop even in stilte door.

Dan denk ik aan mijn moeder

Dan denk ik aan mijn moeder. Zij is 10 jaar geleden overleden aan de gevolgen van de behandeling van borstkanker. Haar kanker is overwonnen maar haar weerstand was zo laag dat een bacterie haar dood is geworden. Ik denk aan haar en ik wil zo graag met haar praten. Over papa, over mijn kinderen en over allerlei uitdagingen die er nu eenmaal altijd zijn.

Ik wil me niet verdrietig voelen dus ik zet een muziekje op. De eerste zin die ik hoor is…’just call my name and I’ll be there….

Het raakt me, ik ben blij en verdrietig tegelijk. Ik weet dat ze er is en dat vind ik fijn. Maar ze is er niet en dat maakt me verdrietig.

Overvallen door emotie

Ik voel me alleen. Ik wil me zo niet voelen maar ik voel me zo. Als het erop aankomt ben ik ook alleen. Alle beslissingen groot en klein maak ik al jaren als alleenstaande moeder alleen. En ondanks dat ik sterk genoeg ben en ook graag de touwtjes zelf in handen heb, voel ik me soms alleen. Dit is zo’n moment. Ik denk aan mijn vriend. Een ontzettende lieve man, maar ook ver weg en druk met zijn eigen leven. Logisch maar toch voelt het niet fijn om een vriend te hebben maar toch alleen te zijn en te voelen. Ik vind dat ik mezelf zo niet mag voelen, want zo is het nu eenmaal.

Zonder dat ik het wil glijden de tranen uit mijn ogen. Geen idee waar die emotie vandaan komt. Maar emoties moeten eruit. Nu ik daar alleen in het bos op een bankje zit laat ik de tranen vrij vallen. Ik geef mezelf toestemming om mij even te voelen zoals ik me voel. Lichtelijk verbaasd wat er gebeurd word ik overvallen door sterke emoties.

Ik zit helemaal in mijn eigen wereld. Observeer mijn gevoel en besluit het ook niet te hoeven weten. Laat los….

Totaal verrast

Er lopen hondjes en eigenaren van de hondjes voorbij, soms heb ik het door maar ik ben zo in mijn eigen wereld dat ik geen idee heb hoeveel mensen mij daar hebben zien zitten. En dat vind ik helemaal oké.

Terwijl ik met mijn hoofd richting de grond zit zie ik voor mijn benen een vrolijk klein hondje voorbij lopen. Dit geeft me een lach op mijn gezicht. Ik kijk omhoog en zie een man met het hondje verder lopen. Ik gaf er verder geen aandacht aan.

Maar een paar tellen later stond die man voor me en vroeg mij of ik oké was. Ik keek hem verbaasd aan en zei: ‘Ja, hoor! Dank u wel!’ en ik keek weer weg.

De man aarzelde maar besloot pal naast me te komen zitten. Tegen mij aan op het bankje. In Coronatijd is dat extreem bijzonder, dat heb ik al ruim een jaar niet meer meegemaakt dat een vreemde mij aanraakt. Maar het voelde totaal niet ongemakkelijk. Hij zei: “Ik ben Pim, en het gaat helemaal niet goed met je, dat zie ik. Wil je met me praten?”

Totaal overdonderd wat het met me deed dat een volstrekt vreemde zich ook maar iets aantrok van mijn staat van zijn. Ik werd er nog emotioneler van en sloeg zijn aanbod af, ik kon gewoon niet meer praten zo emotioneel werd ik van zijn oprechte betrokkenheid.

Hij vroeg of ik het zeker wist waarop hij me weer met respect alleen liet.

Hoe bijzonder is dat?

Ik kan het je nog niet zeggen

Ondanks dat ik de tranen rijkelijk vloeide kan ik nu nog niet zeggen waarom ik zo verdrietig was. Waar die plotselinge emotie vandaan kwam.

Ik heb wel spijt dat ik niet even met Pim kon praten. Maar misschien was dit de bedoeling. Misschien was dit de boodschap waar ik naar moet luisteren.

Sla hulp niet af als het wordt aangeboden, je hoeft het niet alleen te doen. Je kiest ervoor om het alleen te doen….

Ik wil me richten op het positieve

Ik besloot mij weer te richten op de positieve dingen in het leven. De zon die scheen, ik liep in ‘mijn prachtige voortuin’, de vrijheid om dat te kunnen doen op woensdagmorgen, mijn eigen plekje om te wonen en te werken, mijn eigen bedrijf, mijn zoon die vanavond bij me komt eten….

Ik zocht in spotify naar mijn ‘happy’ songs. Ik kwam langzaam weer tot mezelf bij het nummer ‘ I am so Happy.’

Ik liep richting huis en voelde de dankbaarheid weer door me heen stromen. Simpelweg omdat een wildvreemde zich ontfermde over mij. Er is zoveel goeds om ons heen dat we soms vergeten te kijken. Ik vergat het even maar deze Pim heeft me weer laten zien dat er overal hulp is als we er maar voor openstaan. Daar ben ik hem dankbaar voor.

Met een glimlach liep ik naar huis en toen hoorde ik dit nummer in mijn oren.

Hoe toepasselijk?

Wat een bijzondere ochtend.

===

Vrije vertaling: Look for the good van Jason Mraz

–