Jezelf mogen zijn
Wat is dat? Jezelf zijn?
Ik blijf het uitdagend vinden om mezelf te zijn als ik in situaties kom waarvan een ander ‘iets’ van mij verwacht. De twijfel slaat dan toe.
- Is dit een reële verwachting?
- Is het logisch dat ik mij moet aanpassen?
- En waarom krijg ik het gevoel dat het dan toch ook niet goed genoeg is?
Eigenlijk geven deze vragen ook direct antwoord. Ik wil gewoon mezelf mogen zijn.
Waarom moet ik mij aanpassen?
Ik vraag me dat weleens af. Waarom moet ik mezelf aanpassen? Waarom ben ik niet goed genoeg zoals ik ben? Waarom mag ik niet mezelf zijn? Of is dit een overdreven reactie?
Ik illustreer mijn gevoel met een voorbeeld
Ik heb sinds een paar maanden een relatie. Dat is ff wennen na een lange tijd alleen te zijn. Hij bespreekt met mij een aantal zaken die hij graag anders wil zien.
Helemaal geen grote bezwaren maar gewoon zaken die hij anders is gewend en die gewenning ook graag bij mij vindt.
In eerste instantie denk ik, prima. Ik kan kijken of ik deze aanpassing kan doen.
Na een tijdje heb ik mijn best gedaan deze aanpassing te doen. Omdat ik hem leuk vind en het prettig vindt als hij zich prettig voelt.
Dan komt er een tweede verzoek bij, ook helemaal niet zo heftige verandering, en als je om elkaar geeft, pas je jezelf aan. Toch? Maar waarom voelt het dan alsof ik mezelf niet mag zijn?
Is jezelf aanpassen niet een conditionering wat ons juist telkens weer in de weg zit?
Leren we niet de verkeerde dingen? We leren dat we ons moeten aanpassen, maar is het niet beter dat we leren dat we de ander accepteren zoals hij of zij is, en dat de ander ons mag accepteren zoals we zijn?
Hij doet ook dingen die ik liever niet zie, maar ik accepteer hem zoals hij is. Ik geniet van de verschillen en laat de controle daarover los. Dat heb ik inmiddels wel geleerd. Iedereen mag zijn zoals hij of zij wil zijn. Daar mag je geen controle over hebben. Maar ik wil ook mezelf mogen zijn.
Zijn we al niet goed genoeg, precies zoals we zijn?
Maar dan komen er scheurtjes. Vragen over aanpassingen. Ik heb het nu ook niet over een dopje van een tandenborstel of het buitenzetten van huisvuil. Maar over veranderingen die je karakter aangaan.
Veranderingen die instinctief bij jou horen maar waarvan de ander het graag anders ziet.
Wat gebeurt er als je niet jezelf mag zijn?
Als je niet jezelf mag zijn, dan houd je niet meer van elkaar van hart tot hart, maar van hoofd tot hoofd. Ik moet bedenken wat is er ook al weer besproken, en wat waren zijn wensen? Ik verlies mijn spontaniteit en ik maak een eigen interpretatie van dat wat er is gezegd in elke vorm van omgang.
In mijn geval werd mij gezegd dat ik te dominant was, en dat dit best een tandje minder mocht. Dit werd gezegd met respect en liefde. Maar het werd me wel gezegd.
En dan gaat dat hoofd weer tekeer
Wat is dominant?
Waar deed ik dat?
Wat kan er dan anders?
Waarom moet het eigenlijk anders?
Ik betrok mijn ideeën over dominantie in alles. Ik werd een stuk minder enthousiast als we elkaar weer zagen, ik had geen initiatieven meer, gaf niet meer aan wat ik wilde gaan doen, ik werd passief in het liefdesspel en ik beet op mijn tong als ik ergens een mening over had.
Met als gevolg, ik ben ik niet meer.
Laat me lekker mezelf zijn
Je snapt natuurlijk wel dat dit het begin van het einde is. En hoe draai je dat dan terug? Het lijkt dan wel of je in een draaimolen terecht komt en elke communicatie steeds weer hetzelfde rondje draait. Vervolgens gaat de draaimolen steeds harder en voor je het weet zit je in een achtbaan. Herken je dat?
Maar ik ben precies goed zoals ik ben. Laat me lekker mezelf zijn. Want als ik mezelf mag zijn, dan ben ik op mijn best.
In ieder geval voor mezelf, en dat is de belangrijkste persoon in mijn leven.
Dus stap ik vol trots en overtuiging in de achtbaan en ga gillend de rit aan. En dan zie ik wel of ik kotsend of vol adrenaline de achtbaan uitstap.